Nerden alıştık biz bu düzene? Hani kim dedi en başta yaşamaya başlarken şu kadar sene okuyacaksın sonra şu sınavlardan geçeceksin şu seçmelere katılacaksın.... Diye? 

Kim karar verdi en başta

 doğar doğmaz monotonluğa mı alıştık.

Hem madem böyle bir düzen var ne diye en başta insan olmak öğretilmiyor bu sıralarda. Ne diye bir insanın gözlerine bakabilmek öğretilmiyor! Nasıl senetlerini harcayan birisi bunca zaman sonra bir kalbe nasıl dokunabileceğini öğrenmiyor.. Bunca seneyi, ortaya anksiyeteler, asosyal kişilikler, daha da içine kapanan depresyona giren kişiler olsun diye mi harcıyoruz!

Gençlik bunlarla boğuşuyor da peki biz bunu fark ediyor muyuz? 

Ne me yarar insanın acısını görmeyen, fark etmeyen gözler.. Öyle değil midir insan olmak, hep biraz daha ilerisini görmeye çalışmakladır.Bna bakan gözlerin ardındaki yorgunluğu görebilmek seslerdeki o nahif tınının ne yükler taşıdığını hissedebilmek ve ennihayetinde tüm samimiyetiyle sarılabilmek bir kalbe.. Ah.. Yok mu be kalbiyle yaşayacak biri.