Lübnan yapımı bir film olan Kefernahum, ana karakter Zain’in zorluk içerisindeki yaşam hikayesini ele almaktadır. Filmin içerisinde birçok farklı trajedi işlenmekte olup istismar, taciz, çocuk kaçakçılığı gibi birçok konuya değiniliyor. Tüm bunların yanında açlık, yoksulluk, bakımsızlık da cabası. Film boyunca adeta Lübnan sokaklarında trajedinin ortasında bir çıkmazdaydım. Gerçekten dramı, çaresizliği dibine kadar hissedebileceğiniz bir film olmuş. Neyse ki Jonas'ın tatlı suratı insanı rahatlatıyordu.

Zain'in, kız kardeşi Sahar'in ve kendisinin ne yaşadığının farkına varıp öncelikle bunu reddedip ailesini terk edebilmesi izleyenlerin gözünde onu devleştiriyor. Ayrıca kız kardeşinin üzerine titreyişi, onu bu karanlıktan çıkarmak istemesi oldukça duygusal sahnelerdi. Jonas'la olan mücadelesinde onu hiç bırakmamak için elinden geleni yapmasını da unutmamak lazım. Düşününce film boyunca sanırım Zain’e hiç çocuk gözüyle bakamadım. Bakışlarıyla, duygularıyla, tepkileriyle sanki büyük bir insanı seyrediyor gibiydim. Oyuncunun kendisi de mülteci olduğunu öğrenince gözlerindeki acıyı anlamlandırabilmek daha mümkün oluyor.

Filmin devamında yaşanan trajedi ise aslında bir çoğumuzun varlığına farkında olduğu fakat hepimizin göz yumduğu hayatlardan birine ele almaktadır.

Film boyunca verilmek istenen ve Zain'inde haykırdığı düşünce herkesin çocuk sahibi olmaması gerektiğine yönelik. Kimi zaman Zain gibi çocukların ailesiyle olan savaşına dışardan tanık olabilirken kimi zaman içten içe çürütülen çocukları göremiyoruz. Ki zaten gördüklerimizin hayatlarına ne kadar dokunabiliyoruz orası da şüpheli. Tüm çocukların sesi olan Zain ebeveynlere ders verecek nitelikte nutuk çekiyor. Benim için duygu dolu sahnelere sahip olan Kefernahum, özellikle günümüz dünyasında izlenmesi gereken filmler arasında. Filmin en çalıcı noktası ise sanırım Zain’in mahkeme sahneleriydi. İzlemek isteyenlere şimdiden iyi seyirler diliyorum.