“Yazarlar arasındaki idolü belirli sıklıklarla değişiyordu Sumire’nin ve o dönemdeki idolü de ‘modası geçmiş’ Kerouac’tı. Montun cebinde Kerouac’in Yolda ve Yalnız Gezgin romanlarının vakit buldukça sayfalarını karıştırırdı.”

“İnsan yaşamında bir kez olsun vahşi tabiatın içine karışmalı, ne kadar sıkıcı olursa olsun sağlıklı bir tek başınalığı deneyimlemeli. Tamamıyla kendine bel bağlamak zorunda olduğunu keşfedip, sonrasında kendi içindeki gerçeği, içinde gizlenmiş gücü öğrenmeli.”

“Her gün dağın tepesinde durup, bakışlarınla etrafı 360 derece tarayıp, dağlardan kara bir duman çıkıp çıkmadığını kontrol etmek. Bütün gün boyunca yapman gereken tek iş bu. Kalan zamanda istediğin kitabı okuyabilir, romanı yazabilirsin. Gece olunca postu kalın mı kalın bir ayı, kulübenin çevresinde ağır ağır dolaşır. İşte bu tam da benim istediğim yaşam. Bununla kıyasladığımda üniversitede edebiyat-sanat bölümü okumak, bir hıyarın acı ucunu ısırmak gibi bir tat veriyor.”

“Aslında durmaksızın yazabiliyordu. Aklındakileri ardı ardına cümlelere dönüştürebiliyordu. Yazamama gibi bir derdi yoktu Sumire’nin. Sorun, tam tersine, çok yazıyor olmasıydı. Elbette aşırı yazınca, gereksiz kısımları kesip atabilirdi, ama bu öyle kolay bir şey değildi; kendi yazdığı cümlelerin bütün için gerekli mi gereksiz mi olduğunu ayırt edemiyordu. Yazdıklarını ertesi gün okuduğunda, kimi zaman hepsi gerekli görünüyordu, kimi zaman tümünü çıkarsa da olurmuş gibi geliyordu. Bazen gözünün önündeki tüm taslağı ümitsizce yırtıp attığı oluyordu. Eğer bu bir kış gecesi ve odasında bir de şömine olsaydı, tam da Puccini’nin La bohème’indeki gibi sıcak bir ortam oluşacaktı ama onun tek göz dairesinde şömine ne arasındı. Bırakın şömineyi, telefon bile yoktu. Doğru düzgün bir ayna bile bulunmuyordu.”

“… videoya kaydettiğim futbol maçını izledim. ‘Ben olsam o pası vermezdim’ diyeceğim tarzda pasları gördükçe başımı sağa sola sallayıp iç çektim. İnsanın, hiç tanımadığı birinin hatasını eleştirmesi çok kolay bir şeydi ve de kendini iyi hissettiriyordu.”

“‘Yazmak istemiyorum diye bir şey de yok aslında’ dedi Sumire. Biraz düşündü. ‘Yazayım diye düşündüğümde hiçbir şey yazamıyorum sadece. Masanın başına oturduğumda hiçbir şey gelmiyor aklıma, ne bir düşünce, ne bir cümle, ne bir manzara. Hiçbir şey! Çok değil kısa bir süre önce o kadar çok şey yazıyordum ki. Acaba ne oldu da bu hale geldim?’”

“Her konuda böyledir; en faydalı bilgi, deneyimleyerek ve bedelini ödeyerek edindiğindir. Kitaplardan edindiklerin değil.”

“Sumire yüzünü buruşturup iç çekti. ‘Saçma esprilerin yakıt olarak kullanıldığı bir araba icat edilirse, sen çok uzaklara gidebilirsin.’”

“Birkaç uzun mektubu hesaba katmazsak, sadece kendim için bir şeyler yazmayalı çok zaman oldu, bu yüzden bu yazıyı baştan sona iyi bir şekilde yazabilecek miyim, bu konuda kendime güvenemiyorum. Böyle diyorum ama düşününce ‘kendimi ifade edebilme’ konusunda özgüvenim hiç olmadı ki benim. Ben yalnızca yazmadan duramadığım için yazıyorum. Neden yazmadan duramıyorum acaba? Bunun nedeni belli. Bir şey üzerine düşünmek için önce o şeyi yazmam gerekiyor çünkü.”

“İlk karşılaşmamızda Sputnik hakkında konuşmamız hâlâ hatırımda. Beatnik kuşağı yazarlarından söz ederken, ben Beatnik sözcüğünü Sputnik’le karıştırmıştım. Birlikte gülüşmüştük, böylece aramızdaki o ilk karşılaşmanın gerginliği ortadan kalkmıştı. Sen Sputnik denen şeyin Rusçada ne anlama geldiğini biliyor musun peki? İngilizcedeki karşılığı travelling companion imiş. ‘Yol arkadaşı.’ Geçenlerde tesadüfen sözlük karıştırırken öğrendim. Bu garip bir işaret değil mi sence de? Ama neden Ruslar bir yapay uyduya bu adı takmışlar acaba? Tek başına dünyanın çevresini fırıl fırıl dönen, zavallı bir metal kütlesinden başka bir şey olmamasına rağmen.”

“Sam Peckinpah’ın yönettiği Vahşi Belde adlı film gösterime girdiğinde bir kadın gazeteci, basın toplantısında elini kaldırıp bir soru sormuştu, ‘Filminizde neden o kadar çok miktarda kan gösterme gereği duydunuz?’ diye; kadın kızmış gibiydi. Filmde oynayan aktörlerden Ernest Borgnine sıkıntılı bir yüz ifadesiyle yanıtlamıştı: ‘Hanımefendi, birisi vurulunca kanı akar.’ Bu film, Vietnam Savaşı’nın en sıcak zamanında çekilmişti.

Ben bu repliği seviyorum. Muhtemelen gerçekliğe dayandığı için. Anlaşılması güç bir şeyi, anlaşılması güç bir şey olarak kabul etmek. Sonra kan akması. Ateşli silah ve akan kan. Birisi vurulunca kanı akar.”

“Somut örnek verirsem, etrafımdaki herhangi birini. ‘Aaa, ben bu kişiyi çok iyi biliyorum, onu düşünmeme gerek yok. Tamam’ diye düşünüp rahatlayınca, ben ya da sen çok fena bir aldanışa düşebiliriz. Yeterince bildiğimizi düşündüğümüz şeylerin arkasında, bir o kadar da bilmediklerimiz gizlidir.

Anlamak dediğimiz, halihazırdaki yanlış anlamalarımızın bütününden başka bir şey değildir.”

“Güçlenmenin kendisi kötü bir şey değil. Elbette değil. Ama bugün düşündüğümde, güçlü biri olmaya kendimi öylesine alıştırmıştım ki zayıf insanları anlamaya çalışmıyordum. Şanslı olmaya fazlasıyla alışmıştım, bazen karşılaştığım talihsiz insanları anlamaya gayret etmiyordum. Sağlıklı olmaya o kadar çok alışmıştım ki, hasta insanların acılarını anlamaya çalışmıyordum. Bir şeyler kötü gidince sıkıntıya düşen, olanlar karşısında aklı başından giden insanları görünce, bu durumun sadece onların yeterince gayret göstermemelerinden kaynaklandığına inanıyordum. Dillerinden yakınma eksik olmayan insanların, temelde tembel olduklarını düşünüyordum.”

“Ancak sonunda, o olay üzerine gün doğana dek konuştuk. ‘Her hikâyenin anlatılacak bir zamanı vardır’ diye açıkladım Myu’ya. ‘Eğer anlatılmazsa insanın yüreği hep o sırrın hapsinde kalır.’”

“Neden insanlar bu denli yalnız olmak zorundalar? Neden bu denli yalnız olunmak zorunda? Bu dünyada bu kadar çok insan yaşarken, her birimiz bir başkasından bir şeyler beklerken, neden bu kadar yalnızız? Ne için? Yoksa gezegenimiz, insanların yalnızlığından beslenerek mi sağlıyor dönüşünü?”

“Her insanın, hayatının özel bir zamanında elde etme şansına sahip olduğu birtakım özel şeyler vardır. Bunlar, küçük birer kıvılcım gibidirler. Dikkatli ve şanslı olanlar, bunları özenle korur, büyütür, meşale olarak kullanır. Ancak bir kez kaybedince o kıvılcım bir daha geri gelmez. Benim tek kaybettiğim, Sumire değildi. Onunla birlikte, o değerli kıvılcım da dahil, her şeyi yitirmiştim.”

“O zaman anladım; biz harika yol arkadaşlarıydık, ancak, sonunda her birimiz kendi rotasında gidecek yalnız bir metal kütlesinden başka bir şey değildik.”