Merhaba, ben Ceren. Bu yazıyı yazıyorum çünkü yalnız hissetme istiyorum. Çünkü ben çok fazla hissettim.

Birinci sınıfta sekiz farklı dersim vardı ve hepsi her hafta ödev veriyordu. Tasarımın "t"siyle yeni tanışmışım, ama sanki herkesi yıllardır Helvetica’yla beslemişler gibi. Ben layer’ı duplicate etmeyi yeni öğrenmişim. Kendimi sürekli yetersiz hissettim. Geride kalmış gibi. İçimde hep bir ses vardı: “Sen bu işi yapamayacaksın kızım.”

Ödev üstüne ödev, deadline üstüne deadline... Bir süre sonra baktım ki benim motivasyonum yerlerde. Hani içten içe "Ben bu bölümü bırakayım mı ya?" düşüncesi böyle arkadaş ortamlarında espri diye atılır ya ben ciddi ciddi düşünüyordum. Hatta ikinci sınıfta sadece bir dersi verdim. O da Fotoğrafçılık. Hani müzeye gidip üç beş fotoğraf çektim. Öyle düşün.

Sonra bir ara dedim ki, “Ceren bari 2 senelikten mezun ol da, işsiz kalma.” Onu da yapamadım. Baya kendi kendime "Bu bölümü kazanmayı başardın, bitirmeyi de başar" konuşmaları yaparak 3. sınıfa geçtim.

Şimdi 4. sınıftayım. Hala ödev. Hala stres. Vize haftası gelmiş, alttan da dersler var. Toplamda 10 ödev falan yapmam gerekiyor. Ama tabii ki haftada iki gün de çalışıyorum. (Evet, bazı hatalar tekrar edilir. Merhaba part-time Ceren.) Üç gün okul, geriye kalan iki günde de ödevleri yetiştiriyorum. Yani aslında yetiştirmeye çalışıyorum. Çünkü o günlerden biri genellikle mutlaka ertelediğim gün oluyor. Diğeri de 25 saate bölünmesi gereken gün.

Ve işte o günlerden birinde, gece saat 4:32'de, ekrana boş boş bakarken şunu fark ettim:Ben aslında sadece tasarım yapmıyorum kendimi toplamaya çalışıyorum. Her ödevde biraz hayal kırıklığı, biraz öfke ama bir yandan da umut var. Çünkü sabah oluyor. Çünkü yapıyorsun. Çünkü teslim ediyorsun. Ve o an var ya sabahın köründe başını yastığa koymadan “bitirdim be!” dediğin an… Dünyanın en yalnız ama en gururlu anı.

Ben bu hissi birçok kere yaşadım. Gözümden yaş gelen projelerim oldu. Bazen yorgunluktan, bazen mutluluktan. Bazen de sadece JPEG kaydederken bilgisayarın donmasından. Tasarım öyle bir şey. Teknik öğreniyorsun, deadline öğreniyorsun ama en çok da kendini öğreniyorsun.

O yüzden şimdi bu yazıyı yazarken, o 04:32’lik projelerden birini paylaşmak istiyorum. Aşağıya koyduğum görseller, o gece çıkan işlerden bazıları.Grid içinde sade duruyor ama ardında uykusuzluk, Spotify’da rastgele çalan dertli şarkılar ve üç kupa kahve var.İçine ne kattığımı sadece ben bilirim belki ama... belki sen de bakınca kendinden bir şey görürsün.