Geçen hafta biriyle tanıştım. Ondan sadece biri diye bahsetmek ona haksızlık olur. Şimdi değil belki ama onu tanıdıkça sana dökeceğim içimi. Beni kendime getirecek güçte biri... Hayatımda gördüğüm en güçlü kadınlardan biri... Senden cevap alamayınca kadere dair merak ettiklerimi konusu açılmışken ona sordum ve sonunda aklıma yatan bir cevapla karşılaştım.Sana "Eğer alnımıza yazıldıysa kader bizi kavuşturur." demiştim ya hani. Ona da böyle düşündüğümü söyledim. Bana "Gerçekten o kadar saf mısın diye düşünüyorum." dedi. Sonra "Kaderin cilvesine sahiden inanıyor musun? Gökyüzünde sürekli oturup bize bakmıyor ya. Kim kandırdı seni? Sanki bizim seçimlerimiz değilmiş gibi. Sana bir kalp verilmiş, bir de akıl ama sen değilsin kullanıcak olan. Başına gelenleri belirleyen kendi eylemlerin değil öyle mi?" diye devam etti. Sanki soruları cevap almak için sormamış da askıya bırakmış gibiydi. Çok düşündüm ve şimdi avaz avaz bağırasım var: Her şey bizim elimizde aptal! Kavuşmak bizim elimizde. Oysa susmuş oturuyorum. Artık seni beklemiyorum. Titrek dudaklarımla gülümsüyorum. Ne acı değil mi? Sen hiçbir şeyi görmezken karşındakinin böyle apaçık görmesi.