Atilla İlhan'ın 3.şahsın şiirini okurken bir gün bu şiirde ki 3. şahıs olacağım aklıma gelmezdi. Kimsenin aklına gelmeyen bu durum bir gün başıma geldi. Üniversitede '' seninle olursam özgürlüğüm kısıtlanır'' diye benimle ilişki kuramayan malum şahsın bir sevdiği olduğunu duydum. Bütün dünya değilse de yarısı başıma yıkıldı. Gençtim, aşkın ve sevginin başka türlüsünü bilmiyordum. Şimdi benim için 3. tekil şahıs olan adam için aynı konumdaydım. Ama insan bir şeyi gözüyle görmeyince inanmıyor ya... Hani insan çok sevdiği birinin başka birini sevdiğini hemen kabullenemiyor ya... Benimki de o hesap. Simsiyah saçlı Leyla birini seviyor.

Olay saati: Bilinmeyen bir yaz gününün öğleden sonrası 14.00 suları

olay yeri: apartmandan bozma bir fakültenin önündeki yol ve kaldırımlar.

ölü sayısı: 1

Meçhul bir yaz günü fakültenin son derslerinden birine giderken otobüs durağının oradan karşıya geçmek için durdum. Tam o anda otobüsten '' onun'' indiğini görünce profesyonel bir şekilde yavaşlayıp onun gitmesini bekledim. Siyah saçları dalganıp parfüm kokusunu alsam da sabredip bu durumun geçmesini diledim. Otobüsten inip önce yolun karşısına daha sonra da fakülteye giden kaldırma yürüdü. Bende onun bastığı adımları takip ettim. Tam yolun ortasından karşıya geçecekken 3. şahıs rolündeki isimsiz gelip ''onun'' belini tutup yanağından öptü. Bunu öyle sıradan ve basit bir şekilde yaptı ki. Sanki su içer gibi, hayati bir fonksiyonu yerine getirir gibi davrandı. Ya da bakkaldan sakız alır gibi, yürür veya nefes alır gibi yaptı.

Ben yolun ortasında o şiirin yeni versiyonunu yaşar gibi kaldım. Beni otobüs ezdi. Kimse görmedi, duymadı ve her şey normalmiş gibi devam etti. Ölü bir bedeni çabuk unuttu yeryüzü. Tensiz bir aşkın uyumundan habersiz dokunuşlara bıraktılar kendilerini. Hikayenin başlangıcını hatırladım. O günden sonra hiç konuşmadım onunla. Adını asla söylemedim. O da beni çağırmadı sesiyle. '' Onun'' sesiyle ismimi hiç duymadım. Bu nefret ve sevginin ötesinden bir şeydi. Orada bir ölü vardı ama kimse görmedi.