Arada bir şeyler mırıldanırım, refleksif. Genelde müzik dinlemediğim bir süreçte, müzik dinlemeyi kestiğim andan yeter miktar geçtikten sonra olur. Biraz saçma bir süreç anlayabileceğiniz üzere ama vücudumda hâlâ bir miktar ritim vardır ama yeterince şarkının etkisi de kalmamıştır ve ben o ritimle gelen birkaç kelimeyi ard arda dizerim, refleksif. Sonra eğer o söz biraz bir şeyleri bana anlatabilmeyi başarmışsa geçer bir de kağıda yazarım, şunun gibi:

 

Basit yaşa, kolay uyu, güzel öl...

 

 

Yer Sarıyer civarı, tarih 2015 civarı, saat gece civarı...

 

Bir adım daha attım ve topuğum yükseldi ve diğer adımımı daha kontrollü atmak zorunda kaldım, sınırdaydım. Sırtımı yavaşça yasladım sert ama hassas olan zemine. Önce sağ elimle tutundum sonra sol elimle kendimi iyice sağlama aldım ve artık sırtımda bütün doğayı hissediyor gibiydim. Yosun da tutmuş olsa, mantar da kaplamış olsa toprakta o kadar süre durmasına rağmen benim duracağım hâlden çok daha iyi görünüyor, çok daha güven veriyordu; bir ağaç olmak doğanın tam ortasında... Sonsuza dek susabilir ama sonsuza denk şeyler anlatabilirdim. Hiçbir insanın bahşedemeyeceği duygular yaşatıp üzerine her şey sıradanmış gibi davranabilirdim; bağzı doğaya aykırı küçük tanrıların aksine.

 

Ve sırtımı dayamış, parmak uçlarımla doğanın bu kusursuz sıradan ağacına dokunurken aklımdan geçen neredeyse hiçbir soru işareti yoktu. Sussam susardım, birkaç ağaç ömrü kadar ya da ilk yağmura kadar. Şarkı söylesem söylerdim, ilk dolunaya kadar ya da kuruyana kadar.

 

Ama ben geri döndüm cehenneme, daha fazla soru işaretiyle cebelleşeceğimi bilsem de. Çünkü henüz yeterince küfretmemiş, yeterince arınmamıştım: içine sıçayım böyle dünyanın!

 

Arkadaşına, "En iyi dostunuz bankanız!" dedirten dünyanın da…

Babana, "Bana bile güvenme!" dedirten dünyanın da…

Sevgiliye, "Beni babam bile terk etti, sen terk etsen nolur!" dedirten dünyanın da…

Dünyaya "Acizlik Çağı"nı yaşatan bütün aciz insanların da…

 

Doğa demek ki hiçbirinize dirhem ilham verememiş ve bir ağaç kadar olamamışsınız!