Zorlanmak nefret ettiğim bir duygu. Israrlı bir ses kulağımın dibinde sinemaya gidelim, bu gece bizde kal, hayır hayır bir tabak daha yemen lazım, çıkarsana kulaklığını bak bu şarkı harika demeye başlayınca kanımda karıncadan askerler yürüyor. O noktada sakin kalabileceğim en ideal yol güzel anılarımızı hatırlamaya çalışmak. Aslında bu kadar ısrarcı değil sadece yalnız hissediyor sakin ol diyorum içimden. Biraz daha sabret sabret sabret. Israr bana tecavüz gibi geliyor. Kafa dinleme hakkıma tecavüz, bir haftadır merak ettiğim dizinin ortasında gelen teklif heyecanıma tecavüz, bir gece önceden eksiksiz planlayıp endişelerimin biraz olsun azalmasını sağlayan yapılacaklar listeme tecavüz.

Bu hayatta bana bir takım iyilikler yapılıyor seviyorum desem çok da yalan sayılmayacak insanlar tarafından. Bu insanlarla ben bile isteye tanışmadım bir şeyler oldu ve hayatımdaydılar şikayetçi değilim ama fazla iyilik severler. İyiliği omzumda hissediyorum. Bir el var önce sıvazlıyor sakinleştiriyor ama sonra şiddeti artıyor. Ben buradayım diyor ama minnet bekliyor sanki benden. Ama ben seçmedim ki seni ve bu iyilikleri de istemedim senden bağımlın da değilim istediğin zaman çıkıp gidebilirsin. Tüm bu ısrarına minnet duymak mümkün mü ki.