Biraz meslek yorgunluğu, mesai bitince bakmıyorum telefonlara. Bazen bir hatırı kaçırıyorum, belki son bir sesi, kim bilir.

Biraz kalp kırgınlığı, hevesim kaçınca bakamıyorum yüzüne. Bazen bir gülüşü kaçırıyorum, belki bir düşü, kim bilir.

Racon kesen sertliğim dönüşsün diye bir kedi yavrusuna, silaha tövbe etmiş bir eşkiya gibi kaçıyorum beladan. Ensemden tutup sürüklüyorum kendimi başka semtlere. Sokaklar değişiyor, otobüs hatları, minibüs tabelaları, esnaf değişiyor. Bir tek ben aynı kalıyorum, kıblesi değişmiş bir evin salonunda, başka bir açıyla kaybediyorum inancımı.

Daha az üzülüyor olmak üzüyor beni. Siklemeyişime dertleniyorum. Vazgeçişlere olgunluk evresi diyip rüyasız uykuma dalıyorum.