Tanımadığınız ama belki de her gün yanından geçtiğiniz insanlar yıkık dökük olabiliyorlar.

Yaşarken ölmeye mahkum kalmış, dünyaları başlarına yıkılmış... Kaybetmiş, vazgeçmiş ve pes etmiş...

Tabi bir diğer yanda da pes etmeyenler var. Onların hakkını yiyemem. Tırnaklarıyla kazıya kazıya yaşama tutunanlar da var, kaybettiklerine rağmen ayakta duranlarda. Bazen de kaybettikleri sayesinde ayakta duranlar...

İnsanoğlu işte! Sağı solu belli olmuyor. Çok kötü insanlar yaşıyor aramızda. Ama bir karıncaya bile zarar vermekten kaçınanlarda var biliyorum!

Azlar belki. Ama umut yaymaya çalışıyorlar etraflarına. Ruhtaki yara iyileşmez. Ama karıncayı düşünen o insanlar iyileştirmeye çalışıyor yaralarınızı. O kişileri bulun yahut o kişiler olun!

Ruhu kan ağlayan güçlü insan, yemin ediyorum seni üzen herkese rağmen ayakta durman için çalışacağım. Yeter ki vazgeçme, vazgeçtiysen yeniden başla!

Mesela güneşi selamla!

Güneş yeni yeni doğuyorken uyan ve pencereyi aç. Derin bir nefes al! Söz ver kendine. Bugün kendime değer vereceğim.

Ardından belki bir şarkı aç, sevdiğin bir içeceği iç, görmeyi sevdiğin bir manzaraya bak, okumayı sevdiğin bir şiiri oku, yaralarına iyi gelecek her şeyi yapabilir bulamadıysan da arayabilirsin!

Sorumluluklarını aksatma, seni yaralayan sevmediğin bir işi yapmak zorunda kalmansa dahi sorumluluğunu aksatma! Yorgunluğu ve mutsuzluğu tatmadan dinlenmenin ve mutluluğun bir anlamı kalmaz bunu unutma!

Hayatı çekilir kıl, mutsuzluğun bir gerçek olduğunu fark et ve buna uygun bir yaşam sür!

Unutma hayatın kurallarını yerle bir edemezsin ama yaşanılabilir kılmak senin elinde!