İnsanlar ne garip değil mi?

Unutulmaya yüz tutmuş yaralarınızı deşmekten geri durmaz biraz bile kırgın olsanız size nankör muamelesi yaparlar.

Yorgunluğunuzu, umutsuzluğunuzu, korkunuzu, yokluğunuzu kısaca sizinle ilgili hiçbir şeyi farketmezler lakin siz farketmediğinizde de size kızarlar.

İnsanlar, insanlar çok nankör!

Başkalarının onlara yaptığını başkalarına yapmaktan çekinmiyorlar. Üzüyor ama umursamıyorlar. Umursasalar da bu bir şeyi düzeltmiyor çünkü özür dilemeyi pardon düzeltiyorum gerçekten hissederek özür dilemeyi bilmiyorlar!

Denemiyorlar bile.

Her şeyinizi onlara vermeniz de yetmiyor. Hiç yetmiyor.

Nankörler dedim ya. Öyle nankörler ki gözlerinin önünde eriyip gitseniz sizden hâlâ yarar sağlamaya çalışıyor sağlayamazlarsa da gidiyorlar.

Gidiyorlar işte, öylece! Girmeden önceki hayatınızdan bir şeyler alıp gidiyorlar.

Üzücü...

Çok üzücü!

Üzülmekten bile yorulmuş insanlarla onları üzenleri aynı kefeye ,insanlığa, koymam kadar üzücü olmasa da bizden bir şeyler çalmaları çok üzücü.

Öylesine paylaşmak istedim. Belki birilerinin tercümana ihtiyacı vardır dedim. Umarım böyle hissedenlere tercüman olabilmişimdir.

Kendinize iyi bakın.