İngiliz İç Savaşı, 1642'den 1652'ye kadar İngiltere ve Galler'de Kraliyetçiler ve Parlamenterler arasındaki bir dizi iç savaş için genel bir terimdir . İkinci İngiliz İç Savaşı ve Üçüncü İngiliz İç Savaşı . İkincisi, artık genellikle Anglo-İskoç savaşı (1650-1652) olarak bilinir , çünkü çatışmaların çoğu İskoçya'da gerçekleşirken , Kraliyetçiler neredeyse tamamen İskoç Antlaşmalarından oluşuyordu.ve İngiltere'de önemli bir artış olmaksızın İngiliz sürgünler.

İngiltere ve Galler, İskoçya ve İrlanda'daki üç krallıktaki çatışmalar benzerlikler gösterirken, her birinin kendine özgü sorunları ve hedefleri vardı. Birinci İngiliz İç Savaşı, öncelikle Parlamento ile I. Charles arasındaki doğru güç dengesi için yapıldı . Haziran 1646'da Kraliyetçilerin yenilgisi ve kralın gözaltında olmasıyla sona erdi.

Ancak zafer, siyasi çözümün doğası konusunda Parlamenter bölünmeleri açığa çıkardı. Büyük çoğunluk, Charles'ın taviz vermeyi reddetmesinin bir çıkmaza yol açtığı anlamına gelen monarşiyi ortadan kaldırmak için değil, Parlamentonun hükümete katılma hakkını savunmak için 1642'de savaşa girdi. Yeni Model Ordu içindeki Oliver Cromwell gibi radikallerin siyasi etkisine ilişkin endişeler, Covenanters tarafından desteklenen ılımlı Parlamenterler ve Kraliyetçiler arasında bir ittifaka yol açtı. 1648 İkinci İngiliz İç Savaşı'ndaki kralcı yenilgi , Ocak 1649'da I. Charles'ın idam edilmesi ve İngiliz Milletler Topluluğu'nun kurulmasıyla sonuçlandı .

1650'de II. Charles , hem İngiltere'de hem de İskoçya'da bir Presbiteryen kilisesi kurmayı kabul etmesi karşılığında İskoçya kralı olarak taç giydi . Sonraki İngiliz-İskoç savaşı, 3 Eylül 1651'de Worcester'da Parlamenter zaferle sona erdi. Hem İrlanda hem de İskoçya, İngiliz Milletler Topluluğu'na dahil edildi ve Britanya, 1660'taki Stuart Restorasyonuna kadar üniter bir devlet oldu.