olmayacak hayallerimi siliyorum yine 

dokunmaya çalışırken 

bir adamın ait olmadığım kalbine 

yazgı diyorum buna 

çizgi biraz da 

ait olmak da 

ait kalmak da 

yazılmamış alnımda derinleşen çizgilere 

karalanan çocuk yanlarıma istinaden bile 

kader de kareli çarşaflarda yazılmıyor zaten 

anladım

hele acemi tanrıların ellerinden hiç 

çarşafların aklarıyla siliyorum 

kaderimin dehlizlerinden damlayan kara gözyaşlarımı

dökülen terler içre ağlıyor 

olmayacak tenlerde amini tutmayan dualarım 

tek tek ellerimi açıp duları sayıyorum 

kutsal kalbimin ışığında 

en uzun duayı alıyorum avuçlarıma

ağzımda geceden kalma biraz fısıltı

bendim kalabalık şehrin serseri kızı 

suretimde nüshası yazılmayan günahlardan kalan sızı 

günahkar diyorum bana

lain biraz da

söylesenize hangi su yıkayacak bu arsızı

ipi kopuk iğneyle dikiş tutmuyor artık zaman

işinin ehli Tanrının eteğinde dilesem de aman 

söylesenize hangi yağmur arındıracak bu yüreği ıssızı 

kirpiklerimden şiirler sürüyorum 

yastıkların unutulan köşelerine 

artık çıkmıyor şiirin karası 

kirpiklerimin ellerinden 

cevizin lekesi tamam da 

şiirin lekesi olur mu diyorlar 

gülüyorum...

itiş kakış bir valize sığdırıyorum 

yarısı yarım hayallerimi 

arta kalanlark aynanın karşısında allayıp pulluyorum

olmaması gerektiğinden olmayanları da üzerine atıp 

valizi mavi dolaba kapatıyorum 

kendimi yorgan boğumlarına gizliyorum 

böyle gecelerde daha çok çöküyor olmayanların apırşığı üzerime 

ağzıma kadar olmayacaklara gebeyim yine 

şiir kusuyorum böyle zamanlarda

şiir üşüyorum

şiir aşeriyorum

Gizem Gülşen