Bugün hava çok sıcak, insanı bunaltacak kadar sıcak. Aslında hava sıcak değil, evet hava sıcak ama bunaltacak kadar sıcak değil. Havanın sıcaklığı insanı bunaltmaz, bunalmış olan insan iç sıkıntısını havaya mâl eder. Öyle bir mâl etmedir ki bu, zannedersiniz hayatın yoğunluğu, kaygılar, olumsuz durumlar değil de havanın dünden biraz daha sıcak olması bunaltmıştır insanları. Her şeyin suçlusu, bizi boncuk boncuk terleten, gözlerimizi kısarak etrafa baktıran havadır insanların gözünde. Hâlbuki ne suçu var şimdi havanın? Ekonomik sıkıntlardan dolayı bunalmış bir insan neden havayı suçlar? Hava mı çalmış parasını? Gelecek kaygısı olan bir genç mesela. Hava mı set çekmiş hayal ettiği güzel günlerle arasına? İnsanoğlu işte, nasıl olsa havanın ağzı dili yok, yüklüyor her şeyi kolayca havanın sırtına. Peki neden böyle bir yola girme gereği duyar ki insanlar? Geçim sıkıntısı yaşayan bir insan, bunalma sebebinin ekonomik durumlar olduğunu söylese, ne kaybedecek benliğinden? Geleceğine kaygıyla bakan genç, bu kaygısını dile getirse ne olacak? İnsanoğlu değişik bir varlık. Hoşnutsuz bir durum içinde olduklarını belirtiyorlar ancak bu durumun gerçek sebebini saklıyorlar, bu da zihinlerde bir tezatlık oluşturuyor. Söz konusu tezatlığı insanoğlunun istekleri oluşturuyor diyebiliriz. İnsanoğlunun yalnız kalmak istemesi ve güven problemi ile yalnız kalmaktan çekinmesi ve insanlar tarafından ilgi görmek istemesi insanı arafta bırakıyor. Bir yanda kendini dışarıya güçsüz göstermeme düşüncesi ağır basarken, diğer yanda derdini söylemeyen derman bulamaz düşüncesi boy gösteriyor. Bu zıtlık durumunda insan, iki tarafın da tam ortasında kalarak bir karmaşıklık ve kararsızlık süreci içerisine giriyor. Bu tutarsız davranışların sebebini böyle açıklayabiliriz. Peki, havanın bu işte ne suçu var dersek eğer, üzgünüz sevgili hava, sen insanoğlunun tutarsızlıklarının bir kurbanısın