Dışarıda yağmur var, hiç durmadan yağıyor. Sessiz bir köşeye çekilmişim ve aklımdan geçenleri yazıyorum. Sanki kağıdın üzerine de benim düşüncelerim yağıyormuş hissine kapılıyorum ama düşüncelerim yağmur damlalarından ziyade sonbaharda ağaçların yorgun düşmüş yapraklarını çağrıştırıyor bana.

Yaşadığım her an ile birlikte biraz daha sadeleştiğimi düşünüyorum. "An" dediğim o kısacık zaman dilimleri içlerinde ne çok hatıralar, hisler ve düşünceler barındırıyor. Kimi anları bırakmak zorunda kalıyorum ilerleyebilmek için, eskiden ise hep biriktirirdim ne olduğu fark etmeyen bir şeyleri. Halbuki yapmam gereken mesela düşüncelerim için, onları iyice düşündükten ve dersimi çıkardıktan sonra bırakmaktı.

Zihninde stokladıkları biriktikçe, onları ayıklamadıkça, içeride bir temizlik yapmadıkça kendi özünden uzaklaşıyor insan. Şems'in bir sözü geliyor aklıma, "Seni sana yabancılaştıracak, seni senden ve kim olduğundan uzak düşürecek her şeyden ama her şeyden temizlenebilme cesareti gösterebilmek". İnsan sadece bu sözü bile yaşamında uygulayabilse ne kadar sadeleşebilir ve dinginleşip dengeye gelebilir değil mi?

Neler düşündüğümüzün daha da önemlisi zihnimizde neleri istiflediğimizin bilincinde olmalıyız. Arada bir bize fayda sağlamayan, bizi kendimizden uzaklaştıran düşünceleri temizlemeliyiz. İnsan biriktirebildiği gibi bırakabilmeli ki zihni sadeliğe ve netliğe kavuşabilsin, görüşleri bir yağmur damlası gibi berrak olabilsin.