Otobüs durağında beklerken toprağın kokusunu hissedip kafamı telefonumdan kaldırdım. Kulaklığımı çıkardım aradan birkaç saniye geçmeden insanlardaki bir yerlere sığınma telaş başladı. Bu telaş öyle arttı ki korna seslerinden yağmurun sesi duyulmaz oldu. Hiç kimse kafasını aldırıp etrafını izlemiyordu. Yolculuk boyunca bu telaşı düşünerek etrafımı izledim. Uzun zaman sonra ilk kez iki durak öncesinde indim. Yağmurdan korkmadan ıslanmak için yürüdüm. İçimi bir huzur kapladı. Sokaklar boşalmış, dilediğim gibi yürüyordum. Birden nergis almak geldi aklıma Sevinç ablaya uğradım. Daha çiçekçinin kapısını açar açmaz çiçeklerin kokusu kendini hissettirdi. Sevinç abla beni görünce elindeki sulama kabını bırakıp yanıma geldi.

-Hoş geldin Buse, nasılsın?

-İyiyim Sevinç abla sen nasılsın, ne zamandır yanına uğrayamadım hem güzel yüzünü görmek istedim hem de o güzel nergislerinden almak istedim.

-Çok şanslısın yarım saat önce geldiler ve mis gibi kokuyorlar ama kahve içmeden bırakmam. Nasıl gidiyor yeni işin, alışabildin mi?

- Alıştım sayılır insanların işlerini titizlikle yapmak için aralarında oluşan ekip ruhunu çok sevdim. Hepsi kendinden son derece emin işlerini yapıyor ve birbirlerine yardımcı oluyorlar ama iş bittikten sonra az önce birlikte hareket eden o ekip yok oluyor ve herkes kendi dünyasına dönüyor sanki. O an ben neredeyim diye hissediyorum sanki daha önce bu insanlardan hiçbiri ile birbirimize selam bile vermemiş gibi oluyorum. Kendi dünyama çekilmem gerek diye düşünüp bende sessizleşiyorum.

- Ah bee Buse’cim etrafına bir baksana kimse kimsenin dünyasına girecek halde değil ya yetişmesi gereken bir yer var ya da bitirmesi gereken bir iş var. Bence birazda hayatlarına yeni birisi girmesini de istemiyor olabilirler çünkü hayatımıza her giren yeni kişi için ayrı bir vakit gerekiyor. Çünkü her insanın ayrı bir hayat hikayesi var bu hikayelere kulak vermek bile bizleri korkutuyor olabilir. Konuştukça dinlediklerimizin bizi üzmesi korkutuyor. Duyduklarımız ve gördüklerimiz umutsuzluğumuza yeni çukur kazarsa diye de olabilir.

-Aslında çok haklısın hepimiz hayatın telaşına kaptırdık kendimizi bir yenisini daha ekleyip daha da zorlaştırmak istemiyoruz.

- Peki, iş arkadaşlarına sen hiç birlikte vakit geçirme teklifinde bulundun mu?

-Hayır, çünkü oraya alışmaya çalışan benim onların beni davet etmesi gerekiyor ve her zaman her yerde bu hep böyle olur.

- Hiç böyle şey olur mu güzelim, arkadaşlık davet beklemez. Kendine yakın hissettiğin birine gidip sohbeti başlatmayı dene. Durup nefes almalarını sağlamalısın ki çevreler yenilikleri görüp yeni bir bakış açıları geliştirsinler.

- Haklısın,  olaya hiç bu açıdan bakmamıştım. Denemeye değer hem ne kaybederim ki. Kahve ve güzel sohbetin için teşekkürler.

- Her zaman beklerim, dur nergislerini unutma.

Nergislerimi aldım ve eve gittim. Sevinç abla ile konuştuklarımızla ilgi düşündüm. Şansımı denemeye karar verdim.