Hayvanlar herşeyi siyah beyaz görürken insanlara tüm renkler retinayla sunulmuştu...biz kendi dünyamızın renklerini kendimiz yok ettik sonra...kalbimiz de açmayan çiçekler gibi gecenin koyusuna düştük...hayat bir yol gibiydi,bazen ışıklı bazen karanlık...gökyüzümüz vardı mavinin tonlarıyla sevişen...bazen gökkuşağı içinden geçen...biz kendi gözümüzü kör edip siyahın matemine düştük... Gülerken ağladı kalbimiz,biz ağlarken başka zifiri kalpleri gülümsettik bazen... Fenerimizi söndürüp,girdaba düşürdük gönül gözümüzü... yaşamayı savaşa,savaşları yarışa döküp eğdik boynumuzu yerle yeksan...biz bilirken ömrün bir avuç yıldan ibaretliğini,ölmeyecekmiş gibi soluksuz koştuk...koştukça yorulan bedenlerimizi hoyrat yılların kirli geçmişine gömdük...sayılı nefeslerimizi sayısız öfkeyle yoğurduk bazen...nefreti katık ettik her yeni güne...umudunu kırıp döktük masumiyetin,fütursuzca... yalan olan ömrün fani neferleriydik oysaki... Bin kişi olduk bir insan olamadık bu koca dünya da...! Tanrının küçük oyuncakları gibi kolu kanadı kırık bir sepette unutulduk... Tanrı bizi unuttukça bizde onu unuttuk...yorgunduk ve kirli ellerle yoğrulmuştuk...uykusuz gecelerce karanlığa boğulduk... Milyarlarca ayrı insan doğurup binlerce yıl boyunca,bir an bile bir hayvan kadar olamadık... D.Kocatepe