Yarım kalan sevgi, bazen içinde hüzün, bazen de umut taşır. Bir zamanlar tamamlanması beklenen bir bağın, beklenmedik bir anda eksik kalması, kalbinin derinliklerinde hep bir boşluk bırakır. Her parçası, eksik kalmış bir bulmaca gibi kafanda dönüp durur; anılar, söylenmemiş kelimeler, içinde gizli kalan duygular. Bazen sadece bir adımın, bir bakışın eksikliğiyle o sevgi, o ilişkinin tamamlanması mümkün olabilirdi ama bir şeyler oldu, o yolda ilerlemek durdu.

Yarım kalan sevgi, seninle büyür. Bir yanda onun eksikliğini hissettiğinde bir boşlukta kaybolur, diğer yanda geçmişin o sevdayla dolu izleri seni hep hatırlatır. Her sevgi bitmek zorunda değildir, bazen sadece durur, zamanla şekil değiştirir ama eksikliği hep kalır. Bu sevgi, tamamlanmamış olmasının yarattığı güçle de devam edebilir. Çünkü bazen tamamlanmamış bir şey, hala büyümeye, var olmaya devam eder; tıpkı bitmemiş bir şarkı gibi, durmadan içini döker, bir şekilde başka türlü yaşar.

Ve belki de yarım kalan sevgi, bir anlamda tamamlanmayı bekleyen bir hikâyedir. Ne zaman uygun zaman gelir, o sevginin eksik kalan kısmı yerine oturur. Bazense, bir daha asla tamamlanmaz, fakat bununla birlikte derin izler bırakır.