Klişe olarak 8 yaşındaki halinizi düşünmenizi ve bir odada onun sizi beklediğini, o odaya girip giremeyeceğiniz sorulur. Ben bu soruya gözlerim dolu bir şekilde odadan içeri adım atamam olarak yanıt verdim. Çoğumuzun düşüncesi de sanırım bu şekilde olur. Evet dolu dolu bir çocukluk yaşadım/k farz ediyorum. Bu soru, içimizde hâlâ yaşayan çocuğa nasıl baktığımızı sorgulayan güçlü bir metafor. 8 yaşındaki halimizle yüzleşmek, ona nasıl bir gelecek sunduğumuzu görmek anlamına da geliyor. Eğer odaya adım atmak zor geliyorsa, belki de ona gösterecek güzel şeylerimiz olmadığını hissediyoruzdur ya da onu hayal kırıklığına uğrattığımızı düşünüyoruzdur.

Ama belki de başka bir pencereden bakabiliriz: O çocuğun bizi görmesini engelleyen şey ne? Korku mu? Suçluluk mu? Eksik kalan hayaller mi? Onu kucaklamak, ona "Biliyorum, her şey mükemmel gitmedi ama buradayım, yanındayım" diyebilmek mümkün mü?

Çünkü o çocuk hâlâ içimizde. Hâlâ bizimle birlikte yaşıyor. Belki de mesele geçmişe duyduğumuz özlem değil, o çocuğu şimdi ne kadar yaşattığımızla ilgili.